Στον απόηχο της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών προγραμμάτων θεσπίσθηκε ο νέος Κώδικας Φορολογίας Εισοδήματος με τις διατάξεις του Ν. 4172/2013. Όπως ήταν αναμενόμενο, με τις νέες διατάξεις του εν λόγω Κώδικα σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες διατάξεις του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (Ν. 4174/2013) επιδιώχθηκε η αποτελεσματική εφαρμογή των ρυθμίσεων με κύριο στόχο την αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσω του εξορθολογισμού των διατάξεων των σχετικών με την βεβαίωση και είσπραξη του φόρου εισοδήματος και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ωστόσο, με τις νέες διατάξεις υιοθετήθηκαν και διεθνή πρότυπα, που προβλέπονται από ρυθμίσεις του παράγωγου ενωσιακού δικαίου και τα πορίσματα ερευνών του ΟΟΣΑ, με τα οποία διευκολύνεται η αναδιάρθρωση και η συνεργασία μεταξύ επιχειρήσεων τόσο σε εθνικό όσο και σε διακρατικό επίπεδο.

Επειδή κατά την εκπόνηση του εν λόγω έργου είχαν να αντιμετωπισθούν σοβαρά ερμηνευτικά προβλήματα οφειλόμενα στις συχνές τροποποιήσεις των ήδη ψηφισθέντων διατάξεων καθώς και στην αναμενόμενη άλλωστε έλλειψη παντελούς δικαστηριακής νομολογίας, κρίθηκε αναγκαία για την αντιμετώπιση αυτών η παράλληλη παράθεση των αντιστοίχων διατάξεων του προηγούμενου Ν.2238/1994, όπως αυτές έχουν ερμηνευθεί από την θεωρία και τη υπάρχουσα νομολογία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων και του Συμβουλίου της Επικρατείας.