Παρά την προφανή πρακτική σημασία της η σύμβαση παροχής νομικών υπηρεσιών δεν αποτέλεσε μέχρι σήμερα αντικείμενο μονογραφικής επεξεργασίας στο ελληνικό δίκαιο. Το κενό αυτό επιχειρεί να καλύψει η παρούσα μελέτη με γνώμονα ιδίως την ένταξη της προβληματικής των δικηγορικών αμοιβών στην ευρύτερη θεματική ενότητα της εντολής κατά τον ΑΚ μέσα από την ανάδειξη των ιδιαιτεροτήτων της σύμβασης παροχής νομικών υπηρεσιών. Παράλληλα αναλύονται τα δύο κύρια συστήματα ρύθμισης της αμοιβής (συμβατική-νόμιμη) καθώς και τα εξειδικευμένα συστήματα ρύθμισης των δικηγορικών αμοιβών κατά το νέο Κώδικα Δικηγόρων (Ν. 4194/2013), όπως η αμοιβή κατά το σύστημα της χρονοχρέωσης και το εργολαβικό δίκης. Ενόψει – τέλος- των εκτενών μεταρρυθμίσεων του δικονομικού δικαίου με το Ν. 4335/2015 το έργο ολοκληρώνεται με την ενδελεχή ανάλυση των δικονομικών πτυχών της διεκδίκησης της δικηγορικής αμοιβής.

Ιδιαίτερη βαρύτητα τέλος δόθηκε στη συγκριτική επισκόπηση των σχετικών προβλημάτων, ώστε να συνδεθούν οι προβληματισμοί που απασχόλησαν την ελληνική νομολογία και θεωρία προς τις διεθνείς τάσσεις του επαγγελματικού δικαίου του δικηγορικού σώματος, αλλά και στη διερεύνηση του προβλήματος κατά πόσον οι ερμηνευτικές λύσεις στις οποίες είχε καταλήξει η νομολογία υπό το προϊσχύσαν δίκαιο εξακολουθούν να βρίσκουν έρεισμα και υπό τον ισχύοντα κώδικα με ιδιαίτερη έμφαση στις νομοθετικές εξελίξεις στο πεδίο του φορολογικού δικαίου κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών.

Το έργο αποτελεί ένα πολύτιμο ερμηνευτικό βοήθημα στις διατάξεις περί αμοιβών του Ν. 4194/2013 για το δικηγόρο της πράξης, το δικαστή και τον ασκούμενο δικηγόρο.