Στην ανά χείρας μελέτη, επιχειρείται μια ιστορική, περιγραφική, αναφορά στον τρόπο, με τον οποίο οργανώθηκε μέχρι σήμερα η κεντρική και αποκεντρωμένη διοίκηση του κράτους, καθώς και η τοπική αυτοδιοίκηση.

Σε κεντρικό επίπεδο η κατά υπουργεία οργάνωση της Διοίκησης, αρχικά υιοθέτησε ένα ολιγομελές σχήμα, το οποίο άρχισε να αυξάνει μαζί με την αύξηση, στις αρχές του περασμένου αιώνα, της παρεμβατικότητας του σύγχρονου κράτους σε κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο. Η συνεχής όμως πληθωρική ανάπτυξη αντίστοιχων δομών δεν φαίνεται να υπακούει πάντα σε ορθολογικά κριτήρια ούτε να ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες της διοίκησης. Τούτου δοθέντος, η μελέτη του φαινομένου, έστω και εάν δεν προχωρά στο επιθυμητό βάθος, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ανιχνεύοντας και την αλληλεξάρτηση του πολιτικού με το διοικητικό φαινόμενο, εντός του συγκεκριμένου κάθε φορά ιστορικού πλαισίου

Εκ παραλλήλου, η τοπική αυτοδιοίκηση, ευρισκόμενη καθ’ όλη τη διάρκεια της νέας ελληνικής διοικητικής ιστορίας, σε διαρκή αντιπαλότητα με την κεντρική διοίκηση ως προς τη νομή της εξουσίας, διεκδικεί τη θέσπιση σταθερών, οικονομικά εύρωστων δομών με πλήρη διοικητική αυτοτέλεια, όπως άλλωστε υπαγορεύεται διαχρονικά από τα ελληνικά συντάγματα. Εντούτοις, ο Έλληνας κοινός νομοθέτης με αλλεπάλληλες επιλογές, όπως προκύπτει από την παράθεση των νομοθετημάτων που αποτελούν περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, στέκεται αμήχανος, έως και σήμερα, στον καθορισμό των διοικητικών δομών και αντίστοιχα της κατανομής της εξουσίας μεταξύ του κεντρικού και τοπικού κράτους.