Ἡ ἱστορία ἀποδεικνύει συνεχῶς πὼς στὴν ἔρευνα, ὅπως καὶ στὴ ζωὴ ἐν γένει, ὑπάρχει καὶ ἀξίζει ἕνας διαρκὴς ἀγώνας γιὰ τὴν ἀνάδειξη τῆς ἀλήθειας. Ἔχουμε τὴ γνώμη ὅτι ἡ διατριβὴ τοῦ S. Helmer, ἡ ὁποία χρησιμοποιήθηκε στὴν παρούσα μελέτη ὡς σημαντικὸ βοήθημα, ὑπῆρξε ἐν τέλει καὶ τὸ ἀντικείμενο κριτικῆς μας θεώρησης γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς λανθασμένης νοηματοδότησης τοῦ νεοχαλκηδονισμοῦ, ἐφόσον αὐτὸ τὸ βοήθημα, ἔχοντας ὡς βάση του μία καθιερωμένη θεώρηση, ἐπηρέασε μὲ μονομέρεια τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἑρμηνεία τοῦ ὅρου «νεοχαλκηδονισμός». Οὐσιαστικὰ ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα ὁ ὅρος αὐτὸς ὁρίσθηκε, θὰ λέγαμε, τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὡς σύμβολο φιλομονοφυσιτικῆς Χριστολογίας καὶ σχετίστηκε ἐσφαλμένα μὲ τὴν κατανόηση τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας ὡς μονοφυσιτίζουσας.
Πιστεύουμε ὅτι ἡ προκατάληψη ποὺ ἐπικράτησε στὴν κατανόηση τοῦ ὅρου «νεοχαλκηδονισμὸς» βρίσκει στὴ δική μας ἐργασία ἕνα σοβαρὸ κριτήριο ἀναίρεσής της στὸ πλαίσιο τῆς ἀνάδειξης τῆς δογματικῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐπιλέξαμε σὲ συστηματικὸ πλαίσιο ἔρευνας σημαντικὰ στοιχεῖα ἐξέτασης ἀνατολικῶν καὶ δυτικῶν θεολογικῶν παραδειγ- μάτων καὶ τὰ παρουσιάσαμε μὲ σαφήνεια στὶς μεταξύ τους σχέσεις.
Ἐπίσης δὲν ἀναφερθήκαμε τυχαῖα στὴν ἤδη ὑπάρχουσα ὀρθὴ κατεύθυνση, μὲ τὴν ὁποία προσέγισαν καὶ ἱστορικοδογματολόγοι τῆς Δύσης τὴν κατανόηση τοῦ νεοχαλκηδονίου κινήματος ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμφανίστηκε στὸ προσκήνιο ὁ ὅρος αὐτὸς ὣς σήμερα. Πιστεύουμε ὅτι καταφέραμε μὲ τὴν ἐργασία μας νὰ κάνουμε σαφὲς στὸν ἀναγνώστη μας κάτι ποὺ γιὰ μᾶς, ἐξαιτίας τῆς σύγχυσης ὑπὸ τὴν ὁποία μορφοποιήθηκε ὁ ὅρος στὴν πορεία του, ὑπῆρξε γιὰ καιρὸ σχεδὸν καθημερινή μας ἐνασχόληση.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ὁ Ἰωάννης Γ. Κουρεμπελὲς σπούδασε Θεολογία στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καὶ πραγματοποίησε μεταπτυχιακὲς σπουδὲς στὰ Πανεπιστήμια τῶν πόλεων Erlangen καὶ Heidelberg (Γερμανία).
Εἶναι καθηγητὴς τοῦ τμήματος Θεολογίας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου καὶ διδάσκει στὸ ἀνωτέρω τμῆμα «Ἱστορία Δογμάτων» καὶ «Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία». Ἄλλα ἔργα του εἶναι: Ἡ Χριστολογία τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ καὶ ἡ σωτηριολογικὴ σημασία της (διδ. διατριβή, 1998), Ἡ ὁμιλία τοῦ πατριάρχη Πρόκλου “Εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον” καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Νεστορίου (2004), Λόγος Θεολογίας (2009), Οἰκουμενικὰ παραδείγματα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας (22010), Ρωμανοῦ Μελωδοῦ Θεολογικὴ Δόξα (22010), Δῶσ’ μου λόγο, Λόγε (2013), Θεολογία καί θρησκεία (2014), Θεοδικία ἐν οὐτοπίᾳ (2014), Τίποτα ἐνάντια στὴ συνείδηση (2015).
