Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσιάζεται πολύ συχνά ως η τέλεια πραγματοποίηση της ιδέας μιας Ευρώπης λαών και ελευθερίας. Το παρόν δοκίμιο αντιστρέφει αυτόν τον κοινό τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Με μια προσεκτική και ιδεολογικά ανεπηρέαστη ανάλυση, η Ευρώπη πράγματι μοιάζει με μια παθητική επανάσταση (Gramsci) όπου οι εξουσιάζοντες μετά το 1989 καθιέρωσαν τον σύνδεσμο της καπιταλιστικής δύναμης: αυτό επετεύχθη απομακρύνοντας τη δύναμη που κατά μέρος μπορούσε ακόμη να τον εξουδετερώσει, αυτή δηλαδή του υπέρτατου εθνικού Κράτους, όπου τον πρωτεύοντα ρόλο είχε η πολιτική πάνω στην οικονομία καθώς επίσης και τα εγγυημένα εθνικά δικαιώματα. Θριαμβεύει λοιπόν ο καπιταλισμός που είναι πλέον απόλυτος, η δε δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης προέβλεψε να αποδυναμώσει την πολιτική ηγεμονία: άνοιξε τον δρόμο στον ακαταμάχητο κύκλο των ιδιωτικοποιήσεων και της μείωσης της δημόσιας δαπάνης, στην προσωρινότητα της εργασίας και στην ολοένα βεβαιότερη μείωση των κοινωνικών δικαιωμάτων, επιβάλλοντας την οικονομική βία στους εξαρτώμενους και οικονομικά πιο αδύναμους λαούς. Γι` αυτό τον λόγο η μόνη οδός για να ανοιχτεί εκ νέου το μέλλον, για να υπερασπίζονται οι λαοί και η εργασία και για να συνεχίσουμε τη μάχη του Marx και του Γκράμσι είναι να ξεκινήσουμε από μια κριτική ριζική της Ευρώπης, του ευρώ και των οικονομικών.