Στα πλαίσια της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, υπό το βάρος των νέων δημοσιονομικών δεδομένων, η δημόσια διοίκηση καλείται να μετασχηματισθεί σε όχημα επίτευξης των νέων μνημονιακών στόχων. Αναγνωριζόμενη από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης ως «ο μεγάλος ασθενής» και έχοντας ήδη, σε μεγάλο βαθμό, αφομοιώσει την είσοδο των νέων τεχνολογιών στη λειτουργία της, η ελληνική δημόσια διοίκηση φαίνεται να ακροβατεί ανάμεσα σε θεσμούς νεοεισερχόμενους, όπως αυτούς της κινητικότητας και διαθεσιμότητας του έμψυχου δυναμικού της, των μηχανισμών ελέγχου και της προσπάθειας αποτίναξης του γραφειοκρατικού παρελθόντος της.

Στο παρόν σύγγραμμα επιχειρείται η σκιαγράφηση της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης υπό τα νέα δεδομένα, η αποτύπωση των νέων θεσμών και η αξιολόγησή τους μέσα από το πρίσμα των αρχών της νομιμότητας και του κράτους δικαίου. Αν και η ελληνική δημόσια διοίκηση φαίνεται να «αλλάζει δέρμα», μέσα από επώδυνες και συχνά εξαναγκαστικές διαδικασίες, μένει η τελική αξιολόγηση των πεπραγμένων στη διάθεση του χρόνου, δεδομένου ότι, υπό τις μνημονιακές συγκυρίες που έχουν αλλάξει άρδην την ελληνική πραγματικότητα, η όποια ασφαλής εκτίμηση φαντάζει παρακινδυνευμένη.

Υπό τα προαναφερθέντα δεδομένα επιχειρείται ο προσδιορισμός της εννοιολογικής διάστασης της δημόσιας διοίκησης, η αποτύπωση των βασικών αρχών που τη διέπουν, η διάρθρωσή της και η προβολή της εξελικτικής πορείας των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μέσω της μετάβασης από το πρόγραμμα Καποδίστρια, στον Καλλικράτη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η παρουσίαση των νεοσύστατων, στην πλειοψηφία τους, μηχανισμών ελέγχου της δημόσιας διοίκησης, η κριτική αξιολόγηση της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και η παρουσίαση των αρμοδιοτήτων και του έργου των ανεξάρτητων αρχών, οι οποίες αποτελούν κρίσιμο παράγοντα διασφάλισης της διαφάνειας  και της νομιμότητας της δημόσιας διοίκησης, αλλά και προστασίας των δικαιωμάτων των διοικουμένων.

Τέλος, γίνεται αναφορά στους νέους θεσμούς της κινητικότητας και διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και επιχειρείται μια αξιολογική επισκόπησή τους, υπό το πρίσμα των συνταγματικών και διοικητικών αρχών που διέπουν τη δράση της δημόσιας διοίκησης. Το εν λόγω θέμα διανθίζεται με πρόσφατες νομολογιακές απόψεις, καταδεικνύοντας το μείζον ζήτημα της βλαπτικής μεταβολής των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο τομέα και της παραβίασης των αρχών της αναλογικότητας και της αξιοκρατίας.