Η φιλοσοφία της παιδείας, καθώς η ίδια της η υπόσταση γαντζώνεται σε έναν μεταιχμιακό αλλά εκτεταμένο τόπο με πολλαπλές αναγκαίες συστροφές του θεωρητικού εντός του πρακτικού και αντίστροφα, δεν μπορεί να αποφύγει να αναγνωρίσει τον εαυτό της μέσα στην ίδια την ενεργό αναγνώριση της ερωτηματικής κίνησής της ανάμεσα στην έννοια και το βίωμα, στην έννοια και την πράξη.

Κίνηση ερωτηματική, διότι αδιάλειπτα τίθεται ως ζήτημα τόσο της σχέσης ανάμεσα στη θεωρητική και την πρακτική διάσταση, και μάλιστα της αναγκαιότητας συνέπειας, συνάφειας, συστοιχίας και συνοχής, όσο και ως ζήτημα του ίδιου του νοήματος της πράξης, στον βαθμό μάλιστα που αυτό αφορά την ίδια τη φιλοσοφία της παιδείας και τις αναπτύξεις της. Συγχρόνως, η ερωτηματική αυτή διάσταση συνδέει την πράξη της φιλοσοφίας με τον/την ίδιο/-α τον/τη φιλόσοφο, σε μια ιδιότυπη απαίτηση ενσάρκωσης, ανασύροντας εξίσου το ερώτημα περί της ενσυναισθητικής δυνατότητας της φιλοσοφικής αυτής πράξης, δυνατότητας ακριβώς που αποκτά την ιδιαίτερη κρισιμότητά της στους χωρόχρονους της εκπαιδευτικής εμπειρίας, η οποία επενδύει συστηματικά στη διαμόρφωση συνεργειών, συστοιχιών και στην πύκνωση των απαντητικών ενεργημάτων.

Πρόκειται με αυτά τα κείμενα, προοδευτικά, για μια ασταμάτητη δόμηση και αποδόμηση στρωμάτων νοήματος, για μια ένταση και μια κόπωση σε σχέση με την τέλεση του νοήματος, για μια παράξενη γεωγραφία και ρυθμολογία: το πραξιακό φάσμα των εμφανίσεων της φιλοσοφίας και της βιωμένης ανάγκης της.