Συζητώντας την ελληνική ποίηση του 21ου αιώνα προσπαθώ πάντα να μην την προσεγγίσω καθ’ εαυτή αλλά να την τοποθετήσω σε ένα διεθνές πλαίσιο κι ένα πεδίο όπου συναντιέται με άλλες τέχνες. Θα προτείνω λοιπόν μια ερμηνευτική προσέγγιση που αντιμετωπίζει το Οι Επόμενοι Εμείς σαν ποιητική καντάτα. Γράφοντας πριν από πέντε χρόνια για τις τεχνοτροπίες της ποιητικής γενιάς του 2000 παρατήρησα πως συχνά τα βιβλία της αποτελούν όχι συλλογές αυτοτελών ποιημάτων αλλά ολόκληρες πολυφωνικές συνθέσεις που θυμίζουν το φιλόδοξο μουσικό είδος της καντάτας. >>>
Ενώ η Μεταιχμιακή χαρά είναι μια συλλογή από λιτά σύντομα ποιήματα, η Γλασκώβη είναι μια ενιαία αφηγηματική σύνθεση. Ο τόνος και το ύφος βέβαια παραμένει ίδιος και στα δύο βιβλία. Λέγοντας αφηγηματική σύνθεση μιλάμε ουσιαστικά για την αφήγηση μιας ιστορίας. Ξεδιπλώνεται σταδιακά ένα σκηνικό που έχει χαρακτήρες και κυρίως έχει δράση. Η κίνηση δίνει χρονική και χωρική έκταση στο αφήγημα, δίνει δηλαδή όγκο που κάνει χορταστική την ανάγνωση της Γλασκώβης. >>>
