1938. Ο Ντόινο Φάμπερ, Εβραίος ιστορικός, ηγετικό στέλεχος του γερμανικού ΚΚ, κεντρικός ήρωας της τριλογίας, αυτοεξορίζεται στο Παρίσι. Η Ιστορία προχωράει ερήμην του – ερήμην όλων των ιδεολόγων κομουνιστών που παγιδεύτηκαν στην ουτοπική πεποίθηση ότι η ιστορική νομοτέλεια είναι με το μέρος τους· ο εθνικοσοσιαλισμός είναι κυρίαρχος, το σοβιετικό ΚΚ εκτροχιάζεται σε έναν αμείλικτο ολοκληρωτισμό, η Ευρώπη βαδίζει ολοταχώς προς τον πόλεμο.

Ο Σπέρμπερ σκιαγραφεί την Πόλη του Φωτός και την κοινωνία της με τρυφερότητα –ήταν άλλωστε δεύτερη πατρίδα του–, θαυμασμό, αλλά και με κριτικό μάτι. Ο Φάμπερ θα ερωτευθεί, θα επιτρέψει για λίγο στην προσωπική ζωή να εισβάλει στον σκληρό πυρήνα της βιογραφίας του, που είναι η Επανάσταση, μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσει να πολεμήσει τον Χίτλερ, μέσα από τη Λεγεώνα των Ξένων. Μετά από τη συνθηκολόγηση της Γαλλίας, η ατομικότητα θα έρθει πάλι σε πρώτο πλάνο. Η τύχη τερματίζει το υπαρξιακό του αδιέξοδο, φέρνοντας στο δρόμο του ένα ορφανό αγόρι. Το υιοθετεί. Είναι οχτώ ετών, όσο κι ο ίδιος κάποτε, όταν έχασε τους γονείς του…