Τα παραδοσιακά παιχνίδια και τα ρυθμικά παιχνιδοτράγουδα αποτελούν βασικό συστατικό της λαϊκής μας παιδείας και παράδοσης. Ανταποκρίνονται στη βαθύτατη ανάγκη του παιδιού για έκφραση, συμμετοχή, συνεργασία, κοινωνικοποίηση, ενώ προάγουν την αυτοπεποίθηση, την παρατηρητικότητα, την αυτοσυγκέντρωση και καλλιεργούν την αυτογνωσία τους.
Σήμερα η ανάγκη για παιχνίδι είναι εντονότερη, αφού τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε στενόχωρα διαμερίσματα, στα οποία `βομβαρδίζονται` από τα `κανάλια`, τα `βίντεο` και τον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Στα νανουρίσματα, τα πολύ παλιά ρυθμικά τραγουδάκια, αντικατοπτρίζονται τα όνειρα της μάνας ή της γιαγιάς για το νεαρό τους βλαστάρι, ενώ βλέπουμε σε αυτά και πολλά στοιχεία κοινωνικοπολιτικά. Οι γλωσσοδέτες, είναι χιουμοριστικές, γλωσσοφωνητικές ασκήσεις και παίζοντας με αυτές τα παιδιά ασκούν την άρθρωση, την προφορά, την ορθοφωνία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]