Πάνω σ` έναν άξονα εννέα διηγημάτων τα οποία διαφέρουν σε χρόνο δράσης μεταξύ τους από μερικές δεκαετίες μέχρι και κάμποσους αιώνες -έτσι σκόρπια στο χρόνο- και τα οποία εξίσου διαφοροποιούνται σε θεματική και περιεχόμενο, ο συγγραφέας βρίσκει μία χρυσή τομή να ισορροπήσει το παρόν και το παρελθόν σ` ένα συναρπαστικό ισοδύναμο αφήγησης και υλικού, πιστεύοντας στη ρήση του Γ. Σεφέρη ότι: `Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, σβήνει κανείς κι ένα κομμάτι από το μέλλον`.
Η συλλογή παίρνει το όνομά της από το κεντρικό διήγημα `Το Τελευταίο φύλλο`, το οποίο είναι και το πιο μεγάλο διήγημα και από αυτό διακτινίζεται το `πνεύμα` της συλλογής όπου πρόσωπα και γεγονότα, πρωταγωνιστές και μη, παρελθόν και παρόν τροφοδοτούν ενδιαφέρουσες ιστορίες.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]