Στο δεύτερο αστυνομικό του μυθιστόρημα ο Γρηγόρης Αζαριάδης συνεχίζει στα σκοτεινά μονοπάτια του μεσογειακού πολάρ, ακολουθώντας τα βήματα του Μανσέτ και του Ιζό με προφανείς ταυτόχρονα επιρροές από τον Πέτρο Μάρκαρη αλλά και τον Γιάννη Μαρή.
...Όταν η επαναστατική ομάδα εξαρθρώθηκε, πολλά μέλη της οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη και τελικά στη φυλακή. Ο Παρισιάδης και η Φιλίππου ήταν ανάμεσα στα ελάχιστα που, παρά τη σκιά που αιωρούνταν για πολλά χρόνια πάνω από τα κεφάλια τους, δεν στερήθηκαν την ελευθερία τους.
Μπαίνοντας στην περίοδο εκφυλισμού των παλαιών οργανώσεων και της εμφάνισης νεοτέρων με κραυγαλέα διαφορετική στρατηγική, ο δημοσιογράφος και η μεγάλη πια ηθοποιός αποσύρθηκαν διακριτικά στο περιθώριο. Η μεταξύ τους σχέση παρέμεινε αναλλοίωτη: σεβασμός, εκτίμηση, ανομολόγητος έρωτας και περιστασιακό σεξ. Και στο βάθος... ένα μεγάλο πάθος. Ο Παρισιάδης υποπτευόταν ότι κάτι αντίστοιχο έπαιζε ανάμεσα στον Βεργίνη και στη Φιλίππου, έστω και σε πιο αραιά διαστήματα. Ωστόσο, κανείς από τους δυο δεν τόλμησε να ρωτήσει ποτέ τον άλλο.
Μίλησαν για την τραγική οικονομικοπολιτική συγκυρία, την πορεία μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων προς την πενία και την εξαθλίωση και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού της χώρας.
`Σκατά, ρε Αγαμέμνονα, σκατά`, είπε κουνώντας μελαγχολικά το κεφάλι ο Βεργίνης. `Μια ζωή θα τρώμε σκατά, θα λέμε `ευχαριστώ` και θα σκύβουμε το κεφάλι. Και κάθε τέσσερα χρόνια, θα εκφράζουμε την άποψή μας ψηφίζοντας στις εκλογές λευκό ή άκυρο`.
Ο Παρισιάδης τον κοίταξε με σκοτεινό βλέμμα.
`Να θυμάσαι, φίλε, ότι υπάρχουν και κάποιο λίγοι αμετανόητοι, που αντί να ζήσουν μια ζωή μες στα σκατά προτιμούν να πεθάνουν βουτηγμένοι στο αίμα...`

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]