Σε ποιους απευθύνεται η Ζαχαρούλα; Στους νέους. Στη νεολαία. Μου ερχόταν ολοένα στο νου κάτι να γίνει, ώστε ο νους και η καρδιά των παιδιών να νιώσουν τι κατάρα είναι ο πόλεμος. Απορεί το σημερινό παιδί: «Μα πώς δεν υπήρχε ψωμί!». Ψωμί; Συχνή η πονεμένη φωνή τη νύχτα: «Πεινώ! Βοήθεια! Κάτι να φάω!». Μα στο σπίτι υπήρχε το «κάτι»; Κι αν υπήρχε, πώς ν` ανοιχτεί το παράθυρο; «Κάλυψις φώτων»! Ούτε και το ελάχιστο φως να ξεφεύγει! Και ολοένα μου ερχόταν στο νου μια Zαχαρούλα γιαγιά. Να λέει πώς ήταν η ζωή όταν οι τωρινές ασπρομάλλες κοριτσόπουλα ήταν. Και πώς κυλούσαν οι μέρες στα χρόνια του πολέμου. Πώς ήταν το καθημερινό σε σπίτια και δρόμους. Όταν, τέλος, βρέθηκα στην Αθήνα μας -χρόνια στα ξένα εγώ-, τρία τέσσερα τηλεφωνήματα μου ζήτησαν τη Ζαχαρούλα. Και όταν, τελευταία, τιμήθηκα με το βραβείο της Πηνελόπης Δέλτα, τρεις τέσσερις φωνές τη Ζαχαρούλα μου ζήτησαν. Και βάλθηκα να φέρω στον κόσμο τη Ζαχαρούλα γιαγιά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]