Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια απόπειρα χαρτογράφησης του περίπλοκου και διαρκώς εξελισσόμενου λογοτεχνικού είδους του διηγήματος. Έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή, σχετική με ζητήματα ορολογίας, σύγχρονων θεωριών και ιστορικού υπόβαθρου, εξετάζονται κριτικά τριάντα δύο διηγήματα-σταθμοί στη σύγχρονη ιστορία της λογοτεχνίας από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 20ου. Ο στόχος είναι να παρουσιαστούν τόσο ορισμένα πασίγνωστα κλασικά διηγήματα όσο και άλλα λιγότερο γνωστά στο ελληνικό -και όχι μόνο- αναγνωστικό κοινό. Μέσα από αυτήν τη σύντομη αλλά περιεκτική κριτική προσέγγιση αυτών των έργων γίνεται η προσπάθεια αποτύπωσης της ποικιλομορφίας -υφολογικής και θεματικής- που παρατηρείται στο λογοτεχνικό αυτό είδος, το οποίο ελάχιστα έχει μελετηθεί αναλογικά με το μυθιστόρημα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]