Η λατρεία της χριστιανικής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως δε στην παράδοση της Ορθοδόξου Ανατολής, ουδέποτε εγκατέλειψε το όραμα της ερχομένης Βασιλείας, ουδέποτε έπαυσε να τονίζει - μέσα από τις τελετουργικές της δομές - ότι οι συμμετέχοντες σε αυτήν πιστοί θεωρούνται "πάροικοι" και "επιζητούντες την μέλουσαν πόλιν" (Εβρ. 13,14). Η λειτουργική παράδοση της Ορθοδοξίας απευθύνεται και ενεργεί κατ` αντιστοιχία προς τον άνθρωπο, την κτίση και τις ανάγκες τους· τα εγκόσμια, όμως, αυτά αιτήματα δεν επισκιάζουν την εσχατολογία της, την αναφορά της στο "μέλλοντα αιώνα". Η ορθόδοξη λατρεία συστοιχείται προς τη βαθύτερη φύση της Εκκλησίας: είναι μια τελεσιουργία του παρόντος, εντός της οποίας αντανακλάται η αιωνιότητα.
Ο "χρόνος της όγδοης ημέρας είναι "ένας χρόνος πέρα από το χρόνο", είναι η αχρονική περίοδος η οποία θα αρχίσει με τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, συμπληρώνοντας έτσι το θεϊκό δημιουργικό έργο των επτά ημερών. Η όγδοη ημέρα συνιστά, τοιουτοτρόπως, έναν "τύπο του μέλλοντος αιώνος" και συμβολίζει την "τελειότητα της αιωνιότητας". Η παρούσα μελέτη της εννοίας της ογδόης στη λατρεία της ορθοδόξου Εκκλησίας δεν αφορμάται απλώς από μία βιβλιογραφική - περί του θέματος - έλλειψη στο χώρο της λειτουργικής θεολογίας. Ερευνώντας, τέσσερις, συνολικώς, περιπτώσεις Μυστηρίων, Ακολουθιών και λατρευτικών συγκυριών, στις οποίες προβλέπονται τελετουργικές πράξεις κατά την όγδοη - από της τελέσεως τους - ημέρα, εισέρχεται κατ` ουσίαν στο νευραλγικό θέμα του λειτουργικού χρόνου και του εσχατολογικού χαρακτήρα της ορθοδόξου λατρείας.