Το παρόν έργο έχει ως αντικείμενο την ενιαία ποινή και τις συνέπειές της τόσο στο ουσιαστικό όσο και στο δικονομικό ποινικό δίκαιο. Στην ελληνική έννομη τάξη, παρά τις αξιόλογες προσπάθειες για λεπτομερέστερη ανάλυση του συστήματος της συνολικής ποινής και την άρση κάποιων επιμετρητικών ατόπων αυτού, δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι σήμερα κανένα αντίστοιχο εγχείρημα για την ενιαία ποινή, μολονότι και αυτή προβλέπεται από τον νυν ισχύοντα ΠΚ. Η ενιαία ποινή σχετίζεται άρρηκτα και επηρεάζει έντονα αρκετά ακανθώδη ζητήματα τόσο στο ουσιαστικό όσο και στο δικονομικό ποινικό δίκαιο. Από τα πρώτα πιο πάνω ζητήματα το κυριότερο είναι το ακριβές περιεχόμενο της ουσιαστικής έννοιας της πράξης ιδιαίτερα στα λεγόμενα συνεχιζόμενα εγκλήματα, δηλ. στο κατ` εξακολούθηση και στο αθροιστικό έγκλημα. Αντιστοίχως, από τη δεύτερη κατηγορία ζητημάτων σημαντικότερο είναι ο προσδιορισμός της ακριβούς δικονομικής έννοιας της πράξης.
Ιδιαίτερη σημασία δίνεται καταρχήν στο θεμελιώδες ζήτημα, αν η ενιαία ποινή αποτελεί ορθό μέσο για την ποινική αντιμετώπιση της πλειονότητας ποινικών αδίκων, με βάση πάντοτε τη γενικότερα διαφορετική έντασή τους αφενός στην πραγματική και αφετέρου στην κατ` ιδέαν αληθή συρροή. Αυτή ακριβώς η δογματική ανάλυση αποτελεί το αντικείμενο του πρώτου κεφαλαίου αυτής, αφού όμως πρώτα αναλυθεί η διαδικασία σχηματισμού της ενιαίας ποινής και συνακόλουθα ζητήματα, ενώ στο τέλος του εν λόγω κεφαλαίου εξετάζονται επιμέρους ζητήματα εκτελεσιμότητας της επιμετρητικής διαδικασίας της ενιαίας ποινής, ειδικότερα δε η αναγκαιότητα μείωσης της τελικής ποινής στις περιπτώσεις συρροής μεγάλου αριθμού εγκλημάτων, η περίπτωση της συμπληρωματικής καταδίκης για περαιτέρω εγκλήματα, οι συνέπειες από τον επιμετρητικά αδιαχώριστο χαρακτήρα της ενιαίας ποινής για τις δυνατότητες μερικής αμφισβήτησης και εξαφάνισης της καταδικαστικής απόφασης κ.ά.
Στη συνέχεια αναλύεται το λίαν ενδιαφέρον θεωρητικό ζήτημα, ήτοι: Το μέλλον της διάκρισης ανάμεσα στην κατ` ιδέαν και την πραγματική συρροή. Ειδικότερα η εισαγωγή της ενιαίας ποινής συνδέθηκε με το περαιτέρω ερώτημα, αν πρέπει συγχρόνως να καταργηθεί ο διαχωρισμός μεταξύ των πιο πάνω μορφών συρροής. Συγκεκριμένα, ερευνάται εκτενέστερα η ειδικότερη κατάσταση στα συνεχιζόμενα εγκλήματα και ιδιαίτερα στο κατ` εξακολούθηση και το αθροιστικό έγκλημα αναφορικά με τον ακριβέστερο προσδιορισμό της (ουσιαστικής και κυρίως δικονομικής) έννοιας της πράξης στις εν λόγω περιπτώσεις. Ακολούθως ο συγγραφέας ερευνά τις δικονομικές συνέπειες της ενιαίας ποινής και τις ιδιαιτερότητες στη δίωξη των συνεχιζόμενων εγκλημάτων, ενώ στο τέλος παραθέτει τα τελικά συμπεράσματά του.
Το έργο συμπληρώνεται με πλούσια βιβλιογραφία (ελληνική και ξενόγλωσση) και αλφαβητικό ευρετήριο.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]