«Ο βαθμός της κατανόησης αυξάνει παράλληλα με την αγάπη μας προς το έργο τέχνης, και η αύξηση των δύο αποτελεί και το ασφαλές μέτρο της αυτογνωσίας μας. Οι περισσότεροι πέφτουμε στο σφάλμα να βλέπουμε στην τέχνη - όπως και στη ζωή - αυτό που θέλουμε να δούμε, αλλά ό,τι προσφέρεται στην θέα δεν προσφέρεται αυτόματα και στην κατανόηση. Η καταναλωτική κοινωνία δημιούργησε την αντίληψη ότι και την τέχνη μπορούμε να την καταβροχθίζουμε, και μάλιστα ως προϊόν με ημερομηνία λήξης. Πολλοί καλλιτέχνες προσαρμόστηκαν ανάλογα, και δεν χωράει αμφιβολία πως τα έργα τους είναι αναλώσιμα. Η σύγχρονη αυτή αντίληψη δεν μπορεί να αποτελέσει μέτρο για την αποτίμηση και προσέγγιση των έργων εκείνων που συνομιλούν με το αιώνιο. Ίσως η έννοια του αιώνιου να είναι σήμερα πιο ξένη παρά ποτέ. Ο σύγχρονος άνθρωπος επιμένει να σκέπτεται με βάση υπολογισμούς και προϋπολογισμούς που εκτείνονται συχνά χιλιετίες μπροστά, συγκροτώντας έτσι μια παρανοϊκή μορφή πρόνοιας ή καθυπόταξης του χρόνου ο οποίος διαφεύγει έτσι και αλλιώς ανάμεσα από τα δάχτυλά μας. Αλλά όπως η αιωνιότητα, έτσι και ο χρόνος δεν επινοείται, συλλαμβάνεται.»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]