Με δέος παρουσιάζουμε κάποιες σκέψεις γύρω από το τεράστιο αυτό κεφάλαιο -μάλλον κεφαλάρι- της ιστορίας, επιχειρώντας να δώσουμε ένα `στίγμα` της μέσα από ένα `δακτυλικό αποτύπωμα`, που είναι η Αγία του Θεού Σοφία, ένα αποτύπωμα που μένει -ειδικά στην ψυχή των Ελλήνων- ανεξίτηλο μέχρι σήμερα.
Το βιβλίο αυτό ξεφεύγει από τη γραμμή της παραδοσιακής συγγραφής βιβλίων αναφερομένων στην κακώς -κατά τον γράφοντα- λεγόμενη `Βυζαντινή Αυτοκρατορία`, όρο που πρώτος χρησιμοποίησε ο Ιερώνυμος Βόλφ το 1562. Προκρίθηκε ως τίτλος το `ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ`, διότι αυτό ήταν κατ` ουσίαν η τυπικά ονομαζόμενη, ως την πτώση της, `Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία`. Ο `ρωμαϊσμός` ήταν ένας τίτλος-φάντασμα. Με κέντρο την ΚΠολη -προέκταση του ελληνικού Βυζαντίου- γεννήθηκε ένα νέου τύπου κράτος, που διατήρησε -πλην του τίτλου- ελάχιστα ρωμαϊκά στοιχεία· ένα νέο κράτος με δικό του ιδεολογικό θρησκευτικό σχήμα, με δικό του πληθυσμιακό μείγμα -κατά πλειονοψηφία ελληνικό ή ελληνόφωνο-, όπου η γλώσσα της Εκκλησίας, η οποία διαμορφώνει το νέο πνευματικό κλίμα είναι η Ελληνική, η γλώσσα που γίνεται σταδιακά και επίσημη κρατική, χωρίς να παύει να αναπτύσσεται και στη δημώδη εκφορά της.
Σε γενικές γραμμές το βιβλίο αυτό πραγματεύεται τη γέννηση ενός νέου κράτους, με πνευματικό περιεχόμενο ελληνοχριστιανικό, ενώ παράλληλα εξετάζει δια μακρών τον `από-ρωμαϊσμό` της Δύσης και τη γέννηση μιας Ευρώπης με `βαρβαρικές` φυλετικές καταβολές. Και κάτι που αφορά στον υπότιτλο: η Αγία Σοφία δεν ήταν απλώς το κορυφαίο αρχιτεκτόνημα της Αυτοκρατορίας· ήταν σύμβολο ιδεολογικό και θρησκευτικό, που ειδικά για τον ελληνικό λαό ήταν και παραμένει υπερ-σύμβολο, κάποτε εθνικό και θρησκευτικό, σήμερα περισσότερο θρησκευτικό.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
