(...) Από αυτό το σημείο κι έπειτα, ο Σμιθ ήταν εύκολο να `αγγίξει` την `Αόρατο Χείρα`: την αντίληψη ότι η οικονομία, δηλαδή οι ποσότητες προσφοράς και ζήτησης καθώς και οι τιμές των αγαθών, πάντα βρίσκουν τρόπο να αυτορρυθμίζονται (εκεί δρα το αόρατο χέρι) και να ισορροπούν σε αυτό που είναι άριστο για την κοινωνία. Πολλοί επικριτές του είπαν ότι το αόρατο χέρι είναι αόρατο επειδή ακριβώς δεν υπάρχει και ότι η οικονομία χρειάζεται εξωτερικούς (θεσμικούς) κανόνες για να λειτουργήσει. Δεν έχει νόημα να ψάξουμε αν ο Σμιθ είχε δίκιο, αφού διακόσια εξήντα και κάτι χρόνια από τη γέννηση του δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει ούτε για το είδος ούτε για την ποσότητα αυτής της θεσμικής παρέμβασης. Ο κόσμος συνεχίζει να χωρίζεται σε φιλελευθέρους, παλαιούς και νέους, καθώς και σε σοσιαλιστές, υπαρκτούς και ανύπαρκτους. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]