``(. . .) Εξαρτάται από το για ποιά από τις δύο Αμερικές μιλάμε. Το παρελθόν μάς έχει φτιάξει έτσι ώστε στις σχέσεις μας με τον εξωτερικό μας κόσμο να μπορούμε να είμαστε ανεκτικοί ή πουριτανοί, γενναιόδωροι ή εγωιστές, προσγειωμένοι ή ρομαντικοί, με ενδιαφέρον για τον άνθρωπο ή με ηθικές ιδεοληψίες (. . .) του εκδικητή αγγέλου ``απεσταλμένου`` του Θεού, του διορισμένου από τον Θεό ιεραποστόλου. Η Αμερική βρίσκεται τώρα στο ιστορικό εκείνο σημείο που ένα μεγάλο έθνος κινδυνεύει να χάσει τη συναίσθηση του τι ακριβώς βρίσκεται μέσα στη σφαίρα της δυνάμεώς του και τι έξω από αυτή. Η δύναμη τείνει να ταυτισθεί με την αρετή κι ένα μεγάλο έθνος είναι ιδιαίτερα επιρρεπές στην ιδέα ότι η δύναμή του είναι σημείο θεϊκής εύνοιας, που το επιφορτίζει με μια ιδιαίτερη ευθύνη για την τύχη των άλλων εθνών, για το πώς θα τα κάνει πλουσιότερα, ευτυχέστερα και σοφότερα, για το πώς δηλαδή θα τα αναπλάσει ``κατά την ιδίαν αυτού λαμπρή εικόνα και ομοίωση``. Η δύναμη συγχέεται με την αρετή και τείνει να θεωρηθεί ικανή για όλα. Από τη στιγμή που ένα μεγάλο έθνος θα εμποτισθεί με την ιδέα της ``αποστολής`` εύκολα υποθέτει ότι έχει τα μέσα και την υποχρέωση να πραγματοποιήσει το έργο του Θεού.`` (J. W. Fullbright)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]