Τάξεις `πολύχρωμες`, γλώσσες πολλές, δάσκαλοι σε αμηχανία: το ελληνικό σχολείο δεν είναι πια αυτό που ήταν. Τα τελευταία χρόνια υπήρξαν για την Ελλάδα καταλυτικά όσον αφορά τη σύνθεση του μαθητικού πληθυσμού. Η παρουσία μεγάλου αριθμού παλιννοστούντων και αλλοδαπών μαθητών έθεσε σε αμφισβήτηση το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες να ανταποκριθεί στο, ούτως ή άλλως, δύσκολο εγχείρημα της ένταξης και εκπαίδευσης των μικρών μαθητών που αναζητούν μια καλύτερη τύχη σε μια νέα πατρίδα. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται και στη χώρα μας ο διάλογος πάνω στα θέματα της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης που απασχολούν εδώ και δεκαετίες τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες σε όλο τον κόσμο. Δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε με τη σειρά μας τις θεωρητικές παρανοήσεις και υπερβολές που σημειώθηκαν και αλλού· και μόνο όταν η παιδαγωγική και η διδακτική της πράξης απαίτησε άμεσες και αξιόπιστες λύσεις, προσανατολιστήκαμε σε ρεαλιστικούς και πραγματοποιήσιμους στόχους και διδακτικές πρακτικές.
Σήμερα τα πράγματα μοιάζουν περισσότερο κατασταλαγμένα σε θεωρητικό επίπεδο, οπότε το βλέμμα και η προσοχή μας στρέφονται πλέον μέσα στη σχολική τάξη και στο έργο του δασκάλου (εν ενεργεία και μελλοντικού) στο νέο πολυπολιτισμικό περιβάλλον του Δημοτικού Σχολείου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
