Ο Λουίτζι Πιραντέλο και ο Βιτάντζελο Μοσκάρντα, το δημιούργημά του, πορεύονται μαζί για δεκαπέντε χρόνια αναζητώντας απαντήσεις σε ερωτήματα που θέτει η ίδια η ζωή μέσα απ` τις πιο συνηθισμένες ανθρώπινες ενέργειες και σχέσεις. Για τον Βιτάντζελο Μοσκάρντα, όλα ξεκίνησαν από ένα κοίταγμα στον καθρέφτη: η ανακάλυψη μιας καινούργιας και άγνωστης εικόνας του εαυτού του, ενός νέου «εγώ», που ποτέ δεν θα μπορέσει να δει έτσι όπως το βλέπουν οι άλλοι, όλοι εκείνοι που τον κοιτάζουν με τα δικά τους μάτια και του προσδίδουν, καθένας με τον τρόπο του, τη δική τους πραγματικότητα. Είναι μια μορφή που κατασκευάζεται συνεχώς και που συνεχώς αλλάζει. Αφού εκείνος ο `ένας` που νόμιζε ότι είναι για όλους, και που για τον ίδιο του τον εαυτό δεν είναι `κανένας`, στην πραγματικότητα είναι ο ρευστός και εύπλαστος Μοσκάρντα που κατακερματίζεται σε `εκατό χιλιάδες` μορφές με εκατό χιλιάδες συμπεριφορές, όλες τους ζωντανές και ταυτόχρονα διαφορετικές για εκατό χιλιάδες άλλους. Το τελευταίο μυθιστόρημα του σικελού νομπελίστα `Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες`, που ολοκληρώθηκε το 1925 και που διεισδύει στα μύχια του νου και της ψυχής, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως το πληρέστερο και σημαντικότερο έργο του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]