Ο τρόπος κατανόησης του «άλλου» (του «διαφορετικού») προσδιορίζει την επικοινωνιακή δομή μιας κοινωνίας, αφού η ταυτότητα βρίσκεται στο επίκεντρο της διαλεκτικής του ενός και του πολλαπλού. Η ετερότητα (φύσει ανατρεπτική) είναι η αναγκαία αλλά και η πιο προβληματική συνιστώσα της ταυτότητας. Η ρατσιστική αντίληψη αποτελεί την κυρίαρχη λογική ως προς τη διαφορετικότητα και το βασικό χαρακτηριστικό της αστικής ιδεολογίας (έχοντας αναγάγει τη «διαφορά» σε «φυλετικό γνώρισμα»). Το πιο ολοκληρωτικό στάδιο του αποκλεισμού είναι εκείνο της φυσικής ή ηθικής εξουδετέρωσης του «άλλου». Έτσι, η σημερινή κοινωνία (και κάτω από την επιρροή της παγκοσμιοποίησης) προβάλλει μια εικόνα του «άλλου» που στην πραγματικότητα δεν έχει τη σημασιολογική δύναμη της διαφοράς (αδυνατώντας να συμβολίσει τον κόσμο διαφορετικά). Μέσα σ` αυτά τα πλαίσια, το κυρίαρχο επικοινωνιακό παιχνίδι ανάμεσα στο «εμείς και οι «άλλοι» αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Η κοινωνιολογία δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη στο να διερευνήσει το καινούργιο (προσπαθώντας πάντα ν` αποφύγει να γίνει αυτή η διερεύνηση στα ίχνη του παλιού): σ` αυτήν την προσπάθεια ανταποκρίνεται ο προβληματισμός αυτού του τόμου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
