«. . . Στους καιρούς τούτους η λέξη παγκοσμιοποίηση ηχεί καθημερινά. Τείνει να γίνει κοινότοπη, όμως το φορτίο που κουβαλάει μαζί της ακουμπά και στους δικούς μας ώμους. Ο Γιάννης Μήτσιος πριν από δέκα χρόνια χρησιμοποιούσε τον αντίστοιχο αγγλικό όρο globalization που τότε ξένιζε. Και σήμερα ο στοχασμός του γυροφέρνει τα έντονα προβλήματα του τόπου μας, του κόσμου. Και μέσα στον τόμο αυτό κλείνει άρθρα και προβληματισμούς που από το 1996 και μετά έχει δημοσιεύσει (. . .) Εξοπλισμένος με μια στιβαρή δυτική πανεπιστημιακή παιδεία, αξιοποιεί την ερευνητική μεθοδολογία στις Διεθνείς Σχέσεις. Τα Βαλκάνια, η Μέση Ανατολή, η μακρινή Ιαπωνία, η ηγεμονική Αμερική μέσα σ` ένα πλέγμα προβλημάτων κυριαρχούν στη θεματολογία του. (. . .) Θλίψη νιώθουμε για την καθίζηση του ελληνικού πολιτισμού, ενός κόσμου που ξεκινώντας από την τοπική κοινότητα, με τόλμη, ελεύθερα ξανοίγονταν στην οικουμένη, έχοντας όμως βαθιά επίγνωση του πλούτου του, της πρότασης ζωής που κουβαλούσε από τον Όμηρο ως τον Μακρυγιάννη και τον Παπαδιαμάντη. Όμως απάντηση δεν μπορεί να είναι η μιζέρια, οι φτηνές διαπιστώσεις και οι άκοπες δεοντολογίες. Πώς να γίνει ξανά η καθημερινότητα ένα Μυστήριο, πώς να βλαστήσει ξανά πολιτισμός σε τούτο τον τόπο; (. . .) Και ο Γιάννης Μήτσιος βρίσκεται στο δρόμο ανιχνεύοντας. Μια στρατηγική σκέψη με αυθεντικότητα είναι το μέλημά του. Ευχή μας είναι να συνεχίσει στην οδό αυτή της αναζήτησης (. . .) ριζωμένος στον τόπο τους και στον ελληνικό τρόπο, ανοικτός στην οικουμένη»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]