Τα ξεχωριστά και σε κάποια χρονική διαδοχή εκδεδομένα τρία τεύχη, `Κοινωνική Συγκρότηση` (1984), `Ήθη και Έθιμα` (1986) και `Λαϊκή Τέχνη` (1992), που συνοδεύονταν με το γενικό υπέρτιτλο `Ελληνική Λαογραφία`, θεώρησα σκόπιμο να τα ανατυπώσω μαζί στον παρόντα τόμο. Εξαρχής άλλωστε είχε το έργο συλληφθεί, σχεδιασθεί και γραφεί ως ενιαίο. Η τμηματική έκδοση είχε απλώς υπαγορευθεί από την ανάγκη, οι φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής και των Παιδαγωγικών Τμημάτων του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ύστερα του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών όπως και άλλων τμημάτων άλλων Πανεπιστημίων, να μην περιμένουν επί μακρόν ν` αποκτήσουν το κατά κύριο λόγο γι` αυτούς προορισμένο σύγγραμμα, όταν θα ολοκληρωνόταν. (...) Ένα έργο που είχε (...) σχεδιασθεί για να αποτελέσει με τρόπο (...) σαφή, λιτό, αλλά και επαρκώς τεκμηριωμένο ένα διδακτικό εγχειρίδιο, μια προσπάθεια εισαγωγής σε ό,τι, (...) συνιστά το εύρος και το βάθος του λαϊκού μας πολιτισμού, στην παραδοσιακή αλλά και στη σύγχρονη εκδοχή του. Και αυτό θέλησα να γίνει όχι τόσο με θεωρία, αλλά με τα ίδια τα πράγματα και τις πράξεις των φορέων του θεωρητικά εξεταζόμενα, ταξινομούμενα, συσχετιζόμενα. (...) Έχω την εντύπωση, (...) ότι η επιθυμία μου να δώσω κατά το δυνατόν επαρκώς το πανόραμα του λαϊκού πολιτισμού στα διάφορα επίπεδα (των πραγμάτων, των υλικών και των εσώτερων αναγκών των διάφορων ομάδων, των πράξεων και ενεργειών τους) έχει σε ικανοποιητικό βαθμό πραγματοποιηθεί. (...) Ίσως αξίζει να μνημονεύσω μόνο ένα σημείο, στο οποίο η αναφορά μου, αν γινόταν σήμερα, θα ήταν κάπως τροποποιημένη. Μιλώντας στην αρχή του πρώτου μέρους για τον αγροτικό πληθυσμό και την εξάπλωση, και σ` αυτόν, ενός αστικού τρόπου ζωής ενώ, εξάλλου, ο πληθυσμός αυτός τροφοδότησε σε εξαιρετικά υψηλά ποσοστά τους χώρους και των μεγάλων αστικών κέντρων, έγραφα πως αυτός -σχεδόν το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού πλέον- `τρέφει ένα βαθύτερο διχασμό, είναι αγρότης και αστός μαζί, και μάλιστα με τρόπο που δεν γεφυρώνει τις διαφορές, αλλά οδηγεί σε σοβαρές ανισορροπίες και μεταπτώσεις`. Σήμερα φρονώ ότι αυτό το αντιθετικό δίδυμο -αγρότης-αστός- που υπάρχει σχεδόν σε κάθε Έλληνα, περισσότερο απ` όσο τον διχάζει, αναστέλλει την πλήρη αστικοποίησή του. Και αυτό είναι κάτι θετικό, όχι αρνητικό: ως μια υπόγεια, μη συνειδητοποιούμενη συχνά αντίδραση στην επαπειλούμενη παγκόσμια ισοπεδωτική εξομοίωση.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
