. . .Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το κράτος πρόνοιας έχει συρρικνωθεί. Από την άλλη, όμως, υπάρχει το αίτημα για μια κοινωνία της γνώσης, που αποτελεί το στοίχημα του 21ου αιώνα για την Ευρώπη και την ανθρωπότητα, αίτημα που δεν μπορεί να αφορά στους λίγους, αλλά, αντίθετα, πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο ενός οράματος διεύρυνσης της δημοκρατίας. Από τη μια πλευρά η παγκοσμιοποίηση μειώνει τη δυνατότητα των κρατών να επεμβαίνουν στην οικονομία της αγοράς και, κατ` επέκταση, σε κοινωνικά πεδία, από την άλλη υπάρχει μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τις κυβερνήσεις και είναι η εφαρμογή κοινωνικών πολιτικών. Σε αυτό το αντιφατικό τοπίο πως μπορεί η διά βίου μάθηση και, κατ` επέκταση, η εκπαίδευση ενηλίκων να συνεργήσει στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]