[...] Τον Ησίοδο χρειάστηκε να τον ανακαλύψω, σάμπως να ήταν εξαρχής δυσεύρετος, σχεδόν κρυμμένος· αυτή την αίσθηση ελπίζω πως κρατούν οι μεταφράσεις· επιλογές λίγο - πολύ αυθαίρετες, εκτός κι αν ήταν από κάπου εντεταλμένες ή και δοσμένες.
Γιατί μεταφράζοντας εδώ και κάποια χρόνια την Οδύσσεια, γύρευα μιαν άλλη, δεύτερη φωνή, διαφορετική σχεδόν σε όλα της, για να μπορέσω να συνεχίσω. Μου χρειάστηκε αυτή η παράξενη συναδέλφωση των δύο ποιητών, που η ελληνική αρχαιότητα την θεώρησε φυσική και την επικύρωσε νωρίς, δίχως αναστολές. Θα φέρω ένα οικειότερο και πιο κοντινό μας παράδειγμα: για να ακουστεί πιο καθαρά η φωνή του Σολωμού, της πρέπει ο αντίλαλος από τη φωνή του Κάλβου. Έτσι διασταυρώθηκαν περίπου και οι δυο αρχαίες φωνές: έσμιξαν για να χωρίσουν· χώρισαν για να σμίξουν.
Το αποτέλεσμα είναι ότι στις μεταφράσεις του Ησιόδου περίσσεψε η αμηχανία, σάμπως να έγιναν στον ύπνο μου κι όχι στον ξύπνο μου. Δε θέλησα να κρύψω την αμηχανία αυτή -και θα παρακαλούσα τον αναγνώστη να την υποδεχτεί καλόγνωμα. Μπορεί και να τον ωφελήσει στην ευχαρίστησή του.

Δ. Ν. Μαρωνίτης
Νοέμβριος 1995