Η εποχή της παγκοσμιοποίησης και της μετανεοτερικότητας επέφερε αλλαγές όχι μόνο σε οικονομικό - κοινωνικό αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο. Το θέατρο, έπαψε πια προ πολλού να θεωρείται και να εκφράζεται όπως παραδοσιακά το γνωρίζουμε, μέσα στα πλαίσια της κουλτούρας του δυτικού κόσμου, που δομήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και ορίσθηκε από τον Αριστοτέλη. Το ένα και μοναδικό πρότυπο και κέντρο εκπόρευσης της θεατρικής τέχνης, αντικαταστάθηκε από πολλά, αυτόνομα συστήματα σε πλήρη διάδραση και συσχετισμό. Δύση και Ανατολή, έπαψαν να αποτελούν δύο ανεξάρτητους δημιουργικούς κόσμους και ήρθαν σε γόνιμη επικοινωνία και άμεσο πολιτιστικό διάλογο. Αυτό που άλλοτε αντιπροσώπευαν μεμονωμένα άτομα και ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως ο Α. Αρτώ και ο Μπ. Μπρεχτ, με τον Π. Μπρουκ και την Αρ. Μνούσκιν, τον Ρ. Σέχνερ, τον Ευ. Μπάρμπα και τον Θ. Τερζόπουλο έγινε μια κοινή πραγματικότητα. Θέατρο της Δύσης και της Ανατολής συγχωνεύθηκαν σε μία ενότητα με συμπληρωματικούς επικοινωνιακούς και εκφραστικούς κώδικες, που συνιστούν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες όψεις του θεατρικού μεταμοντερνισμού. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]