-Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ:
Το συλλογικό έργο `Photography: A Critical Introduction` που επιμελήθηκε η Liz Wells αποτελεί σημαντική συμβολή στη μελέτη της Φωτογραφίας για δύο κυρίως λόγους. Αφενός φέρνει τους αναγνώστες αντιμέτωπους με μια σύγχρονη διαθεματική προσέγγιση του φωτογραφικού μέσου, ή μάλλον, για την ακρίβεια, με μια σειρά από προσεγγίσεις του. Αφετέρου δε προβαίνει σε μια παραγωγική κριτική των θέσεων που παρουσιάζει, αναδεικνύοντας συχνά τις αντιφάσεις και τα όριά τους και παραθέτοντας ταυτόχρονα τις πρωτότυπες πηγές, προκειμένου να επιτρέψει στους αναγνώστες να επιβεβαιώσουν ή να απορρίψουν τα συμπεράσματα που διατυπώνονται. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη σαφήνεια και τη συστηματικότητα με την οποία παρουσιάζονται όλες αυτές οι θεωρήσεις, οδήγησε στην ένταξη του έργου στη βασική ακαδημαϊκή βιβλιογραφία, καταρχήν της Βρετανίας, αλλά και όχι μόνο. Και αυτό όσον αφορά τόσο στο αντικείμενο της φωτογραφίας, όσο και στα συναφή πεδία των οπτικών τεχνών, της μελέτης των μέσων επικοινωνίας ή των πολιτισμικών σπουδών.
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ένας μελετητής της φωτογραφίας στη χώρα μας είναι η σχετική έλλειψη αφενός δημοσιευμένης συστηματικής έρευνας και κριτικής της ελληνικής φωτογραφίας (δεν είναι τυχαίο που στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν ελάχιστες αναφορές σε αυτή), και αφετέρου μεταφρασμένων σύγχρονων κειμένων για το φωτογραφικό μέσο.
Η έκδοση του έργου της Wells στα ελληνικά έρχεται να καλύψει ως ένα βαθμό το δεύτερο κενό. Ταυτόχρονα, ενισχύοντας την πολλαπλότητα και τη διεύρυνση των προσεγγίσεων της φωτογραφίας, αναδεικνύει τους περιορισμούς, τις απλουστεύσεις και τις παρωχημένες αντιλήψεις των -μονοδιάστατων ως επί το πλείστον- απόψεων που διατυπώνονται στην ελληνική βιβλιογραφία.
-Το ελληνικό παράδειγμα:
Στην Ελλάδα ο 20oς αιώνας είναι ένας αιώνας πολιτικής αστάθειας -στο μεγαλύτερο μέρος του χαρακτηρίζεται από πολέμους, δικτατορίες και συγκρούσεις- αλλά και σημαντικής οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης από τη Δύση. Ως αναπτυσσόμενη χώρα, η Ελλάδα εστίασε κυρίως στην ανάπτυξη της οικονομίας της και σαφώς λιγότερο στη σύγχρονη πολιτισμική παραγωγή, κάτι που αναπόφευκτα κατέληξε στην κρατική αδιαφορία προς τις εγχώριες τέχνες.
Για μια μεγάλη περίοδο ο ελληνικός πολιτισμός χαρακτηριζόταν κυρίως από τη λογοτεχνία και την αρχαιολογία. Αυτή η ταύτιση με τον αρχαίο πολιτισμό καθόρισε σε μεγάλο βαθμό ό,τι αποκαλούμε ελληνική πολιτισμική ταυτότητα. Ως συνέπεια, το κράτος κατέληξε να διαθέτει πόρους κυρίως για την ανάδειξη της αρχαιοελληνικής κληρονομιάς και να απαξιώνει μέσω της αδιαφορίας τις περισσότερες σύγχρονες μορφές τέχνης. Αυτή η πολιτική οδήγησε στην απουσία βασικών θεσμών και δομών που να σχετίζονται με τις σύγχρονες τέχνες. Σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε και κατέληξε στη σημερινή της μορφή η ελληνική φωτογραφία. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
