«Πάντα ήθελα να γράψω μια ιστορία με χάπι εντ. Αυτές μ` αρέσει να διαβάζω. Αλλά δεν τα καταφέρνω. Ήδη το να κλείσεις ένα βιβλίο, να το "τελειώσεις", περιέχει κάποια θλίψη.
»Το ηλιοβασίλεμα σαν μεταφορική εικόνα είναι το αντίθετο του χάπι εντ. Είναι η μέρα που φεύγει, η αγάπη που τελειώνει.
»Βέβαια, οι καταστάσεις αυτές δε διαφέρουν πολύ. Κι οι δυο τους αφορούν ένα τέλος που μπορεί να βιωθεί σαν νεκρός χρόνος αλλά και σαν γεφύρι ανάμεσα σ` αυτό που προηγήθηκε και σε κείνο που θ` αρχίσει. Το χάπι εντ είναι η απόκτηση του ποθούμενου. Το ηλιοβασίλεμα είναι η παρακμή του. Συμβαίνει ωστόσο το εξής: αν το χάπι εντ είναι το ζενίθ, στο κατόπι του επέρχεται πτώση. Ενώ, μετά το ηλιοβασίλεμα, κάτι θα ανατείλει. Μήπως το πραγματικό χάπι εντ είναι το ηλιοβασίλεμα;...»
