Η διαφύλαξη και η περαιτέρω ανάδειξη και διεθνοποίηση της ημέρας μνήμης και της υπόθεσης της γενοκτονίας, η οποία υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό και διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία, αποτελεί κυρίαρχο συστατικό στοιχείο της εθνικής εξωτερικής πολιτικής που σέβεται την ιστορία και την αλήθεια, δηλαδή τη μνήμη της. Για την ανέγερση ενός εθνικού μνημείου της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου -όπως έχουν εδώ και χρόνια οι Αρμένιοι στο Ερεβάν και οι Εβραίοι στο Τελ Αβίβ-, για την προώθηση της γενοκτονίας στους διεθνείς οργανισμούς, για την αναγνώριση του εγκλήματος από το θύτη, η επίμονη άρνηση του τουρκικού κράτους κάνει την απαίτηση του Ποντιακού Ελληνισμού ακόμα πιο έντονη. Ταυτόχρονα, η αναγνώριση της γενοκτονίας αποτελεί και ένα σπουδαίο βήμα του τουρκικού λαού προς την απελευθέρωση, βήμα που δείχνει και τις βάσεις μίας πραγματικής φιλίας και σχέσης βασισμένης στην ειλικρίνεια και στο σεβασμό. Αντιθέτως, κάθε άλλη από τα πάνω επιβαλλόμενη συνεργασία είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, για να μην αναφέρουμε τις εθνικές αποδιαρθρώσεις που σημειώθηκαν μετά από τέτοιες σχέσεις.
Το Ποντιακό ζήτημα δεν είναι ένα θέμα της ιστορίας ή των μουσείων. Είναι ένα ζωντανό ζήτημα με εθνικές και διεθνείς διαστάσεις, το οποίο οι εξελίξεις στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, του παρευξείνιου χώρου και ολόκληρης της Ευρώπης το καθιστούν επίκαιρο ως θέμα δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθερίας, αξιοπρέπειας. Μένει, λοιπόν, στα ζωντανά κινήματα και στις δυνάμεις των Ποντίων να το επαναφέρουν στο προσκήνιο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]