[...] Αυτές οι φωτογραφίες, ωραίες γιατί είναι χαμηλόφωνες, καταγράφουν την αβέβαιη σχέση της σύγχρονης πόλης με τους νεκρούς της. Οπωσδήποτε, τέτοια αβεβαιότητα δεν χαρακτηρίζει μόνο τη Θεσσαλονίκη: Προδίδει μια γενικότερη αποστασιοποίηση την οποία έχουν αναλύσει οι ιστορικοί του θανάτου σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Εδώ έχουμε μια κατάδειξη του τρόπου με τον οποίον τα ορατά και απτά σημάδια του θανάτου απομακρύνθηκαν σταδιακά από το οπτικό πεδίο των ζωντανών, και μια σεμνή απόπειρα να βρεθεί πάλι η ισορροπία και να ενθαρρυνθούν οι ζωντανοί να αναπροσανατολίσουν την ύπαρξή τους εν μέσω της παρουσίας των νεκρών της πόλης.
Οι χειμέριοι τόνοι της Πλατείας Ελευθερίας, οι φθινοπωρινές σκιές πάνω από τον Θερμαϊκό είναι τα σημεία που παρέχουν την ένδειξη της εποχής και συνοδεύουν τα άλλα ανθρωπογενή σημεία της παροδικότητας του χρόνου -τα γκράφιτι της περασμένης χρονιάς ή τις πανταχού παρούσες ταμπέλες και διαφημίσεις, τα λογότυπα και τις υπαίθριες διαφημίσεις των εταιρειών- με τα οποία ο κόσμος μας, ποδηγετούμενος από τις αγορές, τακτοποιεί τον περιβάλλοντα χώρο. Αυτές οι εικόνες μας υπενθυμίζουν την πόλη που υπήρξε πριν και υπάρχει κάτω από όλα αυτά, την αόρατη πόλη πάνω στην οποία πατάμε και μας περιβάλλει καθώς ζούμε τις καθημερινές μας ζωές.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]