«Πως δύο ηλικιωμένες εβραίες λεσβίες είχαν γλιτώσει από τους ναζί;» αναρωτιέται η Τζάνετ Μάλκολμ στην αρχή αυτού του εξαιρετικού έργου που συνδυάζει τη λογοτεχνική βιογραφία με την ερευνητική δημοσιογραφία. Αναφέρεται, φυσικά, στην Γερτρούδη Στάιν, μια από τις κυριότερες εκπροσώπους του μοντερνισμού, «που η γοητεία της ήταν τόσο έκδηλη όσο και το πάχος της», και στη «λεπτή, άσχημη, σφιγμένη, ξινισμένη» Άλις Μπ. Τόκλας, την «εργάτρια μέλισσα» που φρόντιζε τη Στάιν σε όλη τη διάρκεια του σαραντάχρονου «γάμου» τους, στο Παρίσι. Καθώς όμως προχωρεί την έρευνά της για την παραμυθένια ζωή του ζεύγους σ’ ένα χωριό της Γαλλίας του Βισί, η Μάλκολμ έρχεται αντιμέτωπη με κρίσιμα ερωτήματα για το ευρύτερο θέμα της βιογραφικής αλήθειας. «Η αστάθεια της ανθρώπινης γνώσης είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητές μας», γράφει. Το πορτρέτο του θρυλικού ζεύγους που αναδύεται απ’ αυτό το έργο είναι απρόσμενα ηλεκτρισμένο. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έζησαν η Στάιν και η Τόκλας παραλληλίζονται με τον ιδιωτικό πόλεμο που μαινόταν ανάμεσά τους. Στον πόλεμο αυτό, όπως ανακάλυψε η Μάλκολμ, πολλές φορές οι μάχες ήταν αδυσώπητες. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]