Γύρω από τον Nietzsche και το έργο του σωρεύεται βαθμιαία ανά τον κόσμο ένα μη εποπτεύσιμο πλήθος δημοσιεύσεων, διατριβών, μονογραφιών, βιογραφιών, οι οποίες πάνω απ` όλα δείχνουν πως το νιτσεϊκό corpus ανθίσταται σθεναρά σε μια συνεκτική και ολιστική ερμηνεία. Αν ο πληθωριστικός σχολιασμός του έργου του ερμηνευτεί, όπως έχει ήδη προτείνει ο Foucault, μέσα από την "αναλυτική του λόγου", δηλαδή τη γενεαλογική του προοπτική ως θέλησης για δύναμη, μας δίνεται τότε η δυνατότητα να αντικρίσουμε στη χειρονομία του σχολίου τη συγκαλυμμένη αλλά βίαιη προσπάθεια που καταβάλλεται για να αποτραπεί η τυχαία, "απρόβλεπτη έκβαση του λόγου": η δυνατότητά του να αποτελεί συμβάν ή ακόμη και να προκαλεί νέα συμβάντα που είναι αδύνατον να ενταχθούν σε έναν τελολογικό ορίζοντα και έτσι να ελεχθούν. Τελικά, ο σχολιασμός είναι μια καταναγκαστική επανάληψη του ίδιου, δηλαδή επιστροφή σ` ότι έχει ήδη λεχθεί ρητά ή σιωπηρά στο πρωτότυπο κείμενο, και το οποίο ο σχολιασμός έρχεται απλώς να επιβεβαιώσει ή να φανερώσει. [...]
Απόσπασμα από το επίμετρο του Διονύση Καββαθά