«Αν το κράτος και η πολιτική αναπτύχθηκαν και διογκώθηκαν στην Ελλάδα εντελώς δυσανάλογα έναντι της κοινωνίας και της πολιτικής, από την άλλη ο πολιτικός συγκεντρωτισμός και η κυριαρχία των καθαρά πολιτικών κριτηρίων και συντεταγμένων έναντι των λοιπών δημόσιων θεσμών (λ.χ. διοίκηση, δικαιοσύνη, αυτοδιοίκηση κ.τ.λ.) παρέμειναν πάντα αδιαμφισβήτητες και ακερμάτιστες. Η επικυριαρχία της πολιτικής εντός του δημόσιου χώρου εκδηλώθηκε στην πράξη με τη μορφή ενός `κοινοβουλευτικού τύπου πελατειακών σχέσεων` («Parliamentary Clientelism»), που επηρέασε, φυσικά, με τρόπο άμεσο και τη δημόσια γραφειοκρατία. Η πολιτική και κομματική εκμετάλλευση και ιδιοποίηση των δημοσίων θεσμών και ιδίως της δημόσιας διοίκησης μέσω πελατειακών διορισμών και πάσης φύσεως παροχών για ιδιοτελείς κομματικούς ή προσωπικούς σκοπούς (κοινοβουλευτική πατρωνεία) αποτέλεσαν πάγιο γνώρισμα του τρόπου `ανάπτυξης` της δημόσιας γραφειοκρατίας ήδη από τα μέσα του περασμένου αιώνα, χωρίς να έχει εκλείψει και στις μέρες μας. Είναι, φυσικά, προφανές ότι η πελατειακού τύπου `υπερπολιτικοποίηση` δύσκολα αποκρύπτει την ουσιαστική υποπολιτικοποίηση των σχέσεων και των διακυβευμάτων».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
