Η ξυλοδεσιά έτριζε και το διήγημα έτρεμε γραμμή τη γραμμή. Πώς γελάστηκε ο Τραυλαντώνης, άνθρωπος μυαλωμένος και συγγραφέας προσεχτικός, και το τιτλοφόρησε `Τα Χριστούγεννα του Αμερικάνου`; Για να δηλώσει άραγε πώς μαθήτευσε παρά τους πόδας Γαμαλιήλ; Δεν αποκλείεται· αλλά καθώς το διάβαζα αισθανόμουν να με πιάνει το σφίξιμο εκείνο, που μου έφερε παλιότερα η ανάγνωση ενός διηγήματος του Νιρβάνα με ηρωίδα τη Σκοπελίτισσα Λιαλιώ. Είχα αναρωτηθεί και τότε πώς γινόταν να μην προβλέψει ο τόσο καλός γνώστης και φίλος του Παπαδιαμάντη ότι ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δανεισθεί το όνομα της `Νοσταλγού`, μυθικό πια και απαραβίαστο. Επιχειρούσε ίσως έτσι την οριστική παλιννόστηση από τη Σκιάθο στη Σκόπελο, Σκοπελίτης ο ίδιος, του λεπτοφυούς κοριτσιού, που παρακαλούσε να δει τα βουνά του νησιού της για να της διαβούν οι πόνοι. Αλλά το όνομα ήταν ασήκωτο και το διήγημα είχε καταρρεύσει. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]