Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι ο διηγηματογράφος Ραγκαβής διαβάζεται καλύτερα ανθολογημένος παρά στο σύνολό του, δεδομένου ότι τα διηγήματά του είναι άνισα και κάποια μάλιστα από αυτά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τέτοια. Επειδή όμως κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν ακόμη ανθολογίες των διηγημάτων του, νομίζω ότι άξιζε να γνωρίσουν μια νέα συγκεντρωτική έκδοση, εφόσον έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας μετά την τελευταία τους συνολική έκδοση, που επιμελήθηκε ο ίδιος ο Ραγκαβής. Μία τέτοια συγκεντρωτική έκδοση, άλλωστε, αποδίδει και την πολυπράγμονα φύση του ίδιου του Ραγκαβή αλλά και τον πολυσχιδή προσανατολισμό των διηγημάτων του. Μας δίνει ακόμη την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τη γνώμη του Ι. Ζερβού ότι `ως σύνολον είναι βέβαια ένας από τους κορυφαίους Νεοέλληνας, αλλ` ως ειδικότης εις κάθε μίαν εκδήλωσίν του είναι μέτριος` και να ξαναδούμε την πεζογραφία του συνολικά και αναθεωρητικά. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]