Οι μύθοι του Αισώπου επέζησαν στους αιώνες και συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να μας διδάσκουν. Ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους ως λογοτεχνικό είδος, γιατί οι διηγήσεις αυτές, αναφέρονται σε μια εποχή που κύριο εκφραστικό είδος ήταν η έμμετρη ποίηση. Έχουν ένα λόγο σύγχρονο και εκφράζουν αλληγορικά νοήματα και διδακτικά συμπεράσματα.

Πρωταγωνιστές των αισώπειων μύθων είναι τα ζώα και τα πτηνά, όπως η αγριόγατα, το λιοντάρι, η αλεπού, ο κόκορας, το κοράκι κ.ά. Μέσα από τις ιστορίες τους και τις ανθρώπινες ιδιότητες που τους δίνει ο Αίσωπος, δηλαδή, να μιλούν, να σκέφτονται και να πράττουν, σκοπός του είναι να εκφράσει και να διαδώσει πολλά πανανθρώπινα μηνύματα. Στο τέλος κάθε ιστορίας καταλήγει σ` ένα επιμύθιο το οποίο έχει διδακτικό χαρακτήρα. Κύρια χαρακτηριστικά των μύθων είναι η λιτή διήγησή τους, η φαντασία, και η αισθαντικότητά τους, καθώς ασχολούνται με όλα τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία και ειδικότερα τον άνθρωπο, σε μια προσπάθεια του μεγάλου μυθοποιού, να τον προβληματίσει και να τον προφυλάξει από όλες τις μορφές κακοτοπιάς και αδικίας που συναντά στη ζωή του.

Δεν είναι τυχαίο που οι μύθοι του από την αρχαιότητα ήταν γνωστοί σε όλο τον κόσμο και πολλοί στην εποχή του έσπευδαν κοντά του για να ακούσουν κάποιο μύθο που θα έδινε λύση στα προβλήματά τους.

Λέγεται ότι ο Αίσωπος γεννήθηκε από οικογένεια δούλων τον 7ο αιώνα π.Χ. και ότι τόπος καταγωγής του ήταν η Φρυγία. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη με αποτέλεσμα πολλές πόλεις να διεκδικούν τη γέννησή του σ` αυτές. Δεν φημιζόταν για την ομορφιά του, το αντίθετο μάλιστα, αλλά όμως αυτό δε στάθηκε εμπόδιο να αγαπηθεί από τους αρχαίους Έλληνες. Οι Αθηναίοι μάλιστα του έφτιαξαν ανδριάντα όσο ακόμα ζούσε, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη του προσφορά και το έργο του. Το τέλος του όμως υπήρξε τραγικό, γιατί κατηγορούμενος για ιεροσυλία, καταδικάστηκε σε θάνατο και γκρεμίστηκε από τον Παρνασσό.

Νίκος Δεληγιάννης