Ο Δημήτρης Δάβης έζησε σε μια περίοδο κατά την οποία η ελληνική τέχνη, για πρώτη ίσως φορά, πέτυχε την ανανέωσή της μέσα από τις ίδιες τις ρίζες της, χωρίς παράλληλα να αγνοεί το γενικότερο αισθητικό πνεύμα της εποχής, το οποίο έφερε τις μεγάλες ανατροπές. Στις ζυμώσεις που συντελέστηκαν πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν εμπνευσμένοι δημιουργοί, οι οποίοι επιβλήθηκαν με τη λάμψη του έργου τους και κατόρθωσαν, μέσα από την εμπειρία της παράδοσης, να κατανοήσουν τις αρχές του Μοντερνισμού και να δώσουν την εικόνα μίας εθνικής τέχνης. Όμως, μια αισθητική ανατροπή, όπως αυτή της δεκαετίας του ’30 στην Ελλάδα, δε θα ήταν δυνατό να προσδώσει στην εποχή τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της, αν παράλληλα δεν υπήρχε το έργο μιας πλειάδας άλλων δημιουργών, οι οποίοι, με τον πλούτο των εκφράσεών τους, τις επιδράσεις, τις διαφοροποιήσεις ή και τις αντιθέσεις, συντέλεσαν στη γονιμοποίηση των νέων ιδεών και την αποδοχή τους. Με εξαιρετικής ποιότητας δουλειά, τίμια και υπομονετικά, έφεραν εις πέρας το έργο τους, ένα έργο γόνιμο το οποίο στήριξε το πλαίσιο που πλούτισε τη μεγάλη περιπέτεια, ένα έργο που αποπνέει την επιρροή του ανανεωτικού πνεύματος της εποχής. Σ’ αυτούς τους δημιουργούς ανήκει ο Δημήτρης Δάβης. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]