Θεότητα, νύμφη, μούσα ή κοινή θνητή, η γυναίκα ποτέ δεν έπαψε να εμπνέει τη σμίλη των Ελλήνων γλυπτών, όπως και τον χρωστήρα των αγγειογράφων ή των τοιχογράφων. Κυκλαδικά «ειδώλια» καταπληκτικής γεωμετρικής καθαρότητας, σεβάσμιες ιέρειες δέσμιες ακόμη του γενεσιουργού μαρμάρου, εταίρες ή μαινάδες που επιδεικνύουν τα θέλγητρά τους από τα κοίλα σκεύη, όψεις της Αφροδίτης που αποκαλύπτει σταδιακά τη στρογγυλάδα του στήθους της. . . Τα πλάσματα αυτά, πόρρω απέχοντας από την ιδανική ομορφιά των νεαρών αθλητών με το θριαμβεύον σώμα, διηγούνται απλώς τη διφορούμενη σχέση που έχει υφανθεί μεταξύ της Ελλάδας και της Αιώνιας Θηλυκότητας. Μεταξύ σαγήνης και αποστροφής, ερωτισμού και κολασμού. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
