«Πολλοί δεν πίστεψαν ότι αυτά τα γράμματα τα έγραψαν μικρά παιδιά... Ίσως γιατί δεν φαντάζονταν ότι τα παιδιά διαθέτουν τόσο χιούμορ..., τόσο πνεύμα... Δεν φαντάζονταν ότι τα παιδιά μπορούν να γνωρίζουν τόσο καλά το στόχο και να είναι τόσο ευθύβολα... Ίσως γιατί ξέχασαν εκείνο το: `Απ` τον μικρό και τον τρελό μαθαίνεις την αλήθεια`. Ποιος περίμενε από ένα πιτσιρίκι αυτή τη φιλοσοφική απορία: `Αγαπητέ Θεέ. Αν ζούμε μετά το θάνατό μας, τότε γιατί να πεθαίνουμε;`. Ή αυτή την επίκληση δικαιοσύνης: `Αγαπητέ Θεέ. Είναι καλύτερα τ` αγόρια απ` τα κορίτσια; Ξέρω ότι είσαι αγόρι, αλλά προσπάθησε να είσαι δίκαιος`.
Το πνεύμα του παιδιού ζει και λειτουργεί σ` έναν κόσμο ξεχασμένο απ` τους μεγάλους: στον κόσμο της φυσικής αλήθειας. Η σύμβαση και η προσαρμογή που απαιτεί ο κόσμος των μεγάλων, πετυχαίνεται μ` ένα μικρό αντάλλαγμα: ν` απαρνηθείς την αλήθεια και την εντιμότητα της παιδικής σου ζωής. Να θανατώσεις το παιδί που έχεις μέσα σου. Τα `Γράμματα των παιδιών`, μ` όλο το απίστευτο χιούμορ και τη λάμψη τους, είναι και μια αποκάλυψη: ...χάσαμε τον παράδεισο της παιδικότητας! Μήπως αυτή ήταν η Εδέμ, απ` όπου αυτοεξοριστήκαμε;».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]