Είναι φίλοι. Εβραίοι κι οι δυο. Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Ρουμάνος. Γεννημένοι την ίδια χρονιά με μια μέρα διαφορά. Το 1934. «Ερχόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια, όπως ερχόμαστε από έναν τόπο», έλεγε ο Σαιντ Εξυπερύ. Μόνο που υπάρχουν λογιών-λογιών παιδικά χρόνια. Και τα χνάρια που αφήνουν στον καθένα μας είναι ανεξίτηλα. Ο ένας είναι ο Ζωρζ Μουστακί, που τον ξέρει όλος ο κόσμος: βλαστάρι της Αλεξάνδρειας, μιας ευτυχισμένης μεσογειακής πολιτείας, ηλιόλουστης και ανέμελης, που δεν γνώριζε τι θα πει «μισαλλοδοξία». Ο άλλος είναι ο Ζίγκφριντ Μεΐρ. Γεννήθηκε στη Φρανκφούρτη, όπου ζούσε η οικογένειά του. Τους συνέλαβαν όλους το 1941 και τους έστειλαν στο Άουσβιτς. Τρία χρόνια αργότερα ο Ζίγκφριντ, μόνος πια, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο του Μαουτχάουζεν. Γνωρίστηκαν στη δεκαετία του `50. Ύστερα χάθηκαν. Δεν έπαψαν όμως, αραιά και πού, να ανταμώνουν. Μια μέρα, ο Ζίγκφριντ διηγήθηκε στο φίλο του τι πέρασε εκείνα τα χρόνια, για τα οποία δεν είχε μιλήσει ποτέ σε κανέναν. Και ο Μουστακί κατέγραψε τη διήγησή του όπως την άκουσε, δίχως να προσθέσει τίποτα, δίχως να κρύψει τίποτα, δίχως μελόδραμα και στόμφο. Θέλησε να μεταφέρει την αλήθεια αυτής της ιστορίας, τη γυμνή αλήθεια της. Το αποτέλεσμα είναι μια συνταρακτική μαρτυρία, που στοιχειώνει για πολύ καιρό τη μνήμη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]