Αναλύοντας τα ιστορικά τεκμήρια που έχουν σωθεί από τον χώρο του Αιγαίου, αυτά που δείχνουν τους ανθρώπους να συναλλάσσονται, να πωλούν ή να αγοράζουν, να παντρεύονται, να χωρίζουν ή να συντάσσουν τη διαθήκη τους, έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι μας είναι γνωστό και το νόημα που ως υποκείμενα απέδιδαν στις πράξεις τους. Κυρίως φανταζόμαστε ότι για τους ανθρώπους αυτούς ο κόσμος ήταν ένας κόσμος σταθερών νοημάτων και αμετακίνητων σημασιών, με σαφείς αναλογίες και περιγεγραμμένες αντιστοιχίες ανάμεσα στα κληρονομημένα συμβολικά συστήματα και τους τρόπους της δράσης. Εντούτοις, έγγραφα όπως αυτό της Γαλαζιανής ή του σκλάβου θέτουν εν αμφιβόλω μια τέτοια εικόνα, καθώς περιέχουν, αν μη τι άλλο, ενδείξεις ότι, και για τους ανθρώπους που εξεμέτρησαν τον βίο τους στον αιγαιακό χώρο τους προηγούμενους αιώνες, οι δομές δεν εξασφάλιζαν πάντα τη λειτουργία, ότι ο κόσμος τους δεν ήταν κόσμος σταθερών νοημάτων αλλά ένα σύμπαν επιμέρους αληθειών και συνεχούς διαπραγμάτευσης σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]