Όταν αποτολμήσει κανείς να ασχοληθεί με τη ζωή ενός ανθρώπου, είτε μεγάλος είναι αυτός κι ένδοξος είτε μικρός κι άγνωστος, κείνο που πρωτεύει, νομίζω, είναι ο σεβασμός στην αλήθεια, στην υπεύθυνη εξιστόρηση των γεγονότων που αναφέρονται στον ήρωα. Με κανέναν τρόπο δεν επιτρέπεται η παραποίηση ούτε των λόγων που θέτει ο βιογράφος στο στόμα του βιογραφούμενου ούτε των πράξεών του. Κι όσο για τις αντιλήψεις του τις κοινωνικές, θρησκευτικές, πολιτικές. . . - ένα από τα πιο λεπτά σημεία μιας βιογραφίας - ο βιογράφος οφείλει να τις στηρίζει με στοιχεία όσο γίνεται πιο ισχυρά και αδιάβλητα. Έζησα δίπλα στον Καζαντζάκη από παιδί. Γι` αυτό και ένιωσα επιταχτική την υποχρέωση να μην πάρω μαζί μου φεύγοντας το πολύτιμο φορτίο που κρατούσα μέσα μου. Τώρα που «γέμισεν ο κόσμος πεθαμένους» και που μόνο εγώ απομένω να το φυλάγω στην «ατομική μου θυρίδα».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]