Στο χώρο της κοινωνιολογίας, της λογοτεχνίας και του πολιτισμού, ο γενετικός δομισμός καταλαμβάνει μία εξέχουσα θέση. Η θεωρία αυτή παρουσιάζει, μεταξύ άλλων, μία πληρότητα, η οποία οφείλεται στις ποικίλες επιδράσεις που δέχτηκε κατά καιρούς και αφομοίωσε ο δημιουργός της, στη διάρκεια της επίπονης διαδρομής που επιχείρησε στις περιοχές της πολιτικής οικονομίας, της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας. Οι επιδράσεις αυτές, που προέρχονται κυρίως από τον Hegel, τον Marx, τον Freud, τον Lukacs, τον Piaget και τον Gramsci, καταλήγουν σε μία σύνθεση, η οποία ως ένα μεγάλο βαθμό κατάφερε να αποφύγει την ανεπάρκεια και τα μειονεκτήματα άλλων κοινωνιολογικών θεωριών. Ο Lucien Goldmann, αν και υπήρξε δημιουργός μιας ρηξικέλευθης μεθόδου, η οποία εφαρμόστηκε -τις περισσότερες φορές με επιτυχία- σε ένα ευρύτατο φάσμα λογοτεχνικών και φιλοσοφικών έργων, ουδέποτε θεώρησε το γενετικό δομισμό ως «καθολικό κλειδί». Πίστευε ότι αποτελεί «μέθοδο εργασίας», που απαιτεί μακροπρόθεσμες και υπομονετικές εμπειρικές έρευνες και, ακόμα, πως οφείλει να «ακονίζεται» και να τελειοποιείται κατά τη διάρκεια των ερευνών αυτών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]