(...) Εξετάζοντας σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα, μια πρόσφατη σχετικά περίοδο που όμως εξακολουθεί να είναι έντονα μυθοποιημένη και ανεξερεύνητη, δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε στον αρχικό ριζοσπαστισμό των ποιητών του ’70 και στην αγάπη τους προς τη σκοτεινή σιβυλλική έκφραση, το σύνδρομο μιας ποίησης που, όπως έλεγε ο Τάκης Σινόπουλος, ένας από τους εμπνευστές αλλά και τους θεωρητικούς των αρχικών ποιητικών συσπειρώσεων στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας, πρέπει σχεδόν αυτοματικά να αναδεικνύει τη γνησιότητα ή και την αγριότητα της άδολης φαντασίας της. (...) Για τον προσεκτικό αναγνώστη της νεώτερης ελληνικής ποίησης, που έχει παρακολουθήσει χωρίς πολλά κενά την διάπλαση και την εξέλιξη των σημαντικότερων φωνών της ομάδας του ’70, υπάρχουν δύο τουλάχιστον σημεία που χρειάζεται να αναδειχθούν για την κατανόηση του έργου της: ότι στην αρχή άρθρωναν την ποιητική τους γραμματική μέσα από ένα ενθουσιώδη και ίσως ενστικτώδη επανακαθορισμό του πρωτογενούς της γλώσσας. Πολύ γρήγορα, όμως, η ασέβεια προς την νοηματική αλληλουχία παραχώρησε τη θέση της στην αναζήτηση κάποιων αναγκαίων μυθογόνων στοιχείων, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα εναλλακτικό τοπίο διεξόδου σε μια ποιητική φαντασία που, κατασταλαγμένη πια, βρίσκεται στην ωριμότητά της.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]