Οι έξι συγγραφείς, των οποίων ένα μέρος της δουλειάς τους παρουσιάζεται στο βιβλίο αυτό, μπορούν να ενταχθούν σε μια κοινή επιστημολογική παράδοση: και οι έξι ξεκινούν από τη μη παραδοχή του δυϊσμού: άτομο-κοινωνία, όπως και δεν αποδέχονται ένα συνεκτικό και ορθολογικό υποκείμενο ως αρχή και προϋπόθεση του κοινωνικού. Αντίθετα, κατ’ αυτούς, το υποκείμενο δεν υπάρχει ποτέ πριν και έξω από τη γλώσσα, είναι δημιούργημά της, ενώ συνεχώς διχάζεται από αυτήν, ανάμεσα σε συνειδητό και ασυνείδητο. Αντιλαμβάνονται τη γλώσσα ως καθοριστική και όχι ως κώδικα συμβόλων, που αντιστοιχούν στα αντικείμενα και τα νοήματα που υπάρχουν εξωγλωσσικά: το νόημα είναι δημιούργημα της γλώσσας. Το παιδί λοιπόν γεννιέται μέσα στη γλώσσα «πάντοτε, ήδη κοινωνικό». (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
