Το εργατικό δίκαιο, ως `νέο δίκαιο`, μπορεί να μην έχει την μακρά ένδοξη ιστορική πορεία του μητρικού αστικού δικαίου ή άλλων `αρχαίων` δικαιικών κλάδων, έχει όμως ήδη διανύσει μια `επεισοδιακή` ζωή, κατορθώνοντας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από την εμφάνισή του να μετεξελιχθεί με γιγάντια βήματα σε ένα συγκροτημένο δικαιικό κλάδο.
Κεντρικό αντικείμενο του εργατικού δικαίου είναι η ρύθμιση των όρων με τους οποίους παραχωρείται η εργασιακή δύναμη στο πλαίσιο των σχέσεων εξαρτημένης εργασίας με βασικό κινητήριο πνεύμα την προστατευτική αρχή, ενώ πάντοτε οι διατάξεις του προσπαθούσαν να εξισορροπήσουν την καλύτερη διασφάλιση των εργατικών δικαιωμάτων με την οικονομική αποτελεσματικότητα της επιχείρησης. Όπως και να έχει, το εργατικό δίκαιο εκφράζει τον κάθε φορά διαμορφούμενο συμβιβασμό αυτών των δύο αιτουμένων.
Έτσι, ενώ η εργατική νομοθεσία προστατεύει τον εργαζόμενο που παρέχει την εργασία του σε κατάσταση εξάρτησης από την τυχόν εκμετάλλευση της εξαρτησιακής αυτής θέσης από τον εργοδότη, ταυτόχρονα αναγνωρίζει στον τελευταίο ένα `διευθυντικό δικαίωμα` ως μέσο αποτελεσματικής οργάνωσης της οικονομικής δραστηριότητας της επιχείρησης.
Ως δίκαιο μαζικό και καθημερινής χρήσης, αφού καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων και ενδιαφέρει αντίστοιχα πλήθος μικρών, μεσαίων, μεγάλων ακόμη και πολυεθνικών επιχειρήσεων, το εργατικό δίκαιο πρέπει να διέπεται από σαφήνεια, απλότητα και να υφίστανται μηχανισμοί εύκολης διάχυσης του περιεχομένου των κανόνων του στους ενδιαφερομένους αποδέκτες και χρήστες του δικαίου αυτού. [...]
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
