Οι μεταμοσχεύσεις ιστών και οργάνων αποτελούν κρίσιμο θέμα για τη νομοθετική πολιτική. Δεν είναι τυχαίο ότι σε χρονικό διάστημα περίπου είκοσι ετών η Ελλάδα γνώρισε τρεις νόμους για τις μεταμοσχεύσεις (νόμος 821/78, που τροποποιήθηκε από το νόμο 1028/1980, νόμος 1383/1983 και, τέλος, ο νόμος 2737/99). Το φαινόμενο αυτό καταδεικνύει την αμηχανία του νομοθέτη απέναντι σε μια ιατρική πράξη με πολλαπλές ηθικές, κοινωνικές και νομικές διαστάσεις. Το αίτημα για διευκόλυνση των μεταμοσχεύσεων, που υπαγορεύεται από την ανάγκη για προστασία της δημόσιας υγείας, δεν μπορεί να παραβλέπει θεμελιακές ηθικές, κοινωνικές και νομικές αξίες του σύγχρονου πολιτισμού. Η αναζήτηση της δύσκολης αυτής ισορροπίας εξηγεί και τις νομοθετικές παλινδρομήσεις.
Ο νόμος 2737/99 επιχειρεί να ενισχύσει την προώθηση των μεταμοσχεύσεων, χωρίς, ωστόσο, να υιοθετεί λύσεις, που αν και αποτελεσματικές θα εγκυμονούσαν κινδύνους είτε για την καθαρότητα των κινήτρων (στις μεταμοσχεύσεις INTER VIVOS) είτε για το συναισθηματικό κόσμο των στενών συγγενών του νεκρού (στις μεταμοσχεύσεις POST MORTEM). Η στάση αυτή οδήγησε σε ρυθμίσεις, που στην πράξη μπορεί να δημιουργούν προβλήματα. Έργο της ερμηνείας είναι να επισημαίνει, χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις ή χρησιμοθηρικές εκτιμήσεις, τα προβλήματα αυτά και να διατυπώνει ερμηνευτικές λύσεις, είτε νομοθετικές προτάσεις.
Προς την κατεύθυνση αυτή κινείται η διδακτορική διατριβή του κυρίου Μαρίνου Κούρτη. Εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στο χώρο του αστικού δικαίου, ο συγγραφέας διερευνά σειρά από προβλήματα, προτείνοντας ερμηνευτικές διεξόδους ή τροποποιητικές ρυθμίσεις. Στην προσπάθεια του αυτή αξιοποιεί κάθε δυνατότητα αστικολογικού δόγματος, χωρίς, ωστόσο, να περιχαρακώνεται σε αυτό. Σε αρκετές περιπτώσεις, η ερμηνευτική προσέγγιση υπερβαίνει το χώρο του αστικού δικαίου, αντλώντας επιχειρήματα ή αναζητώντας ερείσματα, σε άλλους χώρους του δικαίου. Κυρίως όμως, ο συγγραφέας εγκύπτει στο θέμα του με ευρύτητα πνεύματος, που συνιστά και την αναγκαία προϋπόθεση για την πραγμάτευση παρόμοιων θεμάτων, η νομική αντιμετώπιση των οποίων συχνά απαιτεί απομάκρυνση από την παραδοσιακή νομική σκέψη. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
