(. . .) Ποια είναι η φυσιογνωμία της Αρχαιολογίας ως πρόσληψη στο ευρύ κοινό; Είναι και σε ποιο βαθμό αντιληπτές η ιστορική, η παιδαγωγική, η κοινωνική και η ανθρωπιστική - ανθρωπολογική της παράμετρος και ποια απέναντί της η κοινωνική ανταπόκριση και ανάδραση; Ειδικότερα, μάλιστα, υπάρχει πρόσληψη και τι είδους πρόσληψη, υπάρχει ανάδραση και τι είδους ανάδραση από ένα ευαίσθητο υποσύνολο του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, όπως είναι οι έφηβοι; Η ιδιαίτερη ως προς τα κοινωνικά και ηλικιακά χαρακτηριστικά της κοινωνική αυτή ομάδα έχει πρόσβαση σε γνώσεις και πληροφορίες μιας ποσότητας και μιας ποιότητας ικανής να δημιουργηθούν στα μέλη της σχετικές κοινωνικές αναπαραστάσεις και, σε ένα δεύτερο επίπεδο, συμπεριφορές και στάσεις; Και επειδή, ακριβώς, μιας παρόμοιας απαίτησης φορέας είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, όπως πραγματώνεται στο πρακτικό επίπεδο στον χώρο του, το σχολείο, συντελεί, συμβάλλει το σύστημα αυτό στην ικανοποίηση αυτής της απαίτησης; Ανταποκρίνεται αποτελεσματικά σε πρακτικό επίπεδο στη διαμεσολάβηση μεταξύ Αρχαιολογίας και έφηβων; Και, μάλιστα, το ελληνικό σχολείο; Ιδιαίτερα το Γυμνάσιο, που θεωρείται η τελευταία βαθμίδα στο βασικό, υποχρεωτικό εννιάχρονο σχολείο; Τι αποκομίζουν οι έφηβοι μαθητές που ολοκληρώνουν τη βασική τους εκπαίδευση ως εμπειρία ή ως γνώση για την αρχαιολογία, είτε άμεσα, στη διδακτική πράξη, είτε έμμεσα σε αναφορά άλλων διδακτικών αντικειμένων, είτε μέσω άλλων παράλληλων σχολικών δραστηριοτήτων (. . .), είτε μέσω άλλων πολιτιστικών - επιμορφωτικών δραστηριοτήτων που αναπτύσσονται στις μεμονωμένες σχολικές μονάδες, λαμβανομένου υπόψη ότι η διδακτική της Αρχαιολογίας δεν υφίσταται με τη μορφή αυτόνομου μαθήματος στο ελληνικό σχολείο; Μία απάντηση στα ερωτήματα αυτά θέλησε να δώσει, με όσο το δυνατόν πιο αντιπροσωπευτικό και αντικειμενικό τρόπο, η παρούσα έρευνα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]